Lieve mensen,

Nog een datum die ik nooit zal vergeten is 10 februari jl.

10 februari jl. ging ik s’morgens met wat vage klachten naar de huisartsm,ik had een beetje pijn in mijn zijde die niet vanzelf overging. Zij vond mijn lever wat vergroot en na een telefoontje naar het ziekenhuis mocht ik tussendoor komen. Na een paar onderzoeken, ik had continue een vriendin op de hoogte gehouden, besloot zij dat het tijd werd ook mijn kant op te komen.

Uren hebben we na weer een aantal onderzoeken in een piepklein kamertje zonder raam met als enig meubilair; een klein bed, een stoel en een krukje (voor meer was ook geen plaats geweest) zitten wachten.

Uiteindelijk kwamen er 2 heren in witte jassen binnen , tot op de dag van vandaag onduidelijk wie het waren, die met zeer serieuze gezichten in de deuropening bleven staan en vertelden dat het een aflopende zaak was, ik ging dood.”Heb ik dan geen schijn van kans”, nee ik had geen schijn van kans! Het was zo surrealistisch dat mijn eerste reactie was; “goh, ik geloof dat ik de koelkast leeg moet eten”. Daarna kwamen de tranen, de paniek, de angst en vooral het ongeloof.

De oncoloog die ons daarna kwam halen zei dat een aantal artsen mij gelijk wilde opnemen. Alles in mij kwam in verzet; ik antwoordde dat dat echt niet ging gebeuren.Dat ik naar huis ging om een enorme bel wijn achterover te slaan en zelfs een sigaret op ging steken. Hij gaf mij groot gelijk. Gelukkig had mijn vriendin zich bij het ziekenhuis door haar man laten afzetten zodat we maar 1 auto hadden want ik geloof niet dat ik veilig had kunnen rijden.

Terwijl we bij de ziekenhuisapotheker op medicamenten stonden te wachten voelde ik een paar armen om mij heen van een andere vriendin. Zo ontroerend lief om helemaal naar het ziekenhuis toe te sjezen om mij op te vangen.

Die avond werd de wanhoop met een hoop drank verdoofd om de volgende dag met dubbele kracht binnen te komen.Na een paar dagen van onwerkelijke en in een soort van comateuze verdoving te hebben doorgebracht, werd ik ruw de realiteit ingeslingerd door het meest verschrikkelijke en pijnlijke onderzoek ever, een lever-punctie.

De uitslag: 1 grote tumor in mijn darm en in mijn lever 6 tumoren, oftewel uitgezaaide darmkanker naar de lever.

Wordt vervolgd

geluk bij een ongeluk

We hebben allemaal wel een datum die ons bijblijft.Bij mij is dat o.a. 6 maart 2015, de dag dat mijn beide borsten werden verwijderd.

Ik was van de trap gevallen, had mijn teen gebroken met een wond die ging ontsteken.

Bij de huisarts vroeg ik, ik was er toch, een verwijzing voor een borstonderzoek.Door diverse verhuizingen was dat al even geleden.

In het ziekenhuis moest ik na dat vreselijke pletapparaat gelijk blijven voor een punctie.

Niet lang daarna volgde een biopsie.Overtuigd van een goede uitslag heb ik deze nog uitgesteld om naar een leuk feest te gaan met overnachting.

Een vriendin stond er op mee te gaan voor de uitslag maar bleef op mijn verzoek wel in de wachtkamer.

Ik stond nog in de deuropening van de arts toen hij vroeg of ik alleen was.

Toen ik antwoordde dat ik met een vriendin was zei hij "ga haar maar halen, u heeft kanker"!

Hoe reageer je als een arts tegen je zegt dat je kanker hebt? Wel in mijn geval ronduit idioot, mijn eerste reactie was: "wanneer kan ik weer gaan sporten".

Omdat borstkanker veel in mijn familie voorkwam werd besloten niet alleen de "kankerborst"te verwijderen maar preventief ook de andere.

Gelukkig dat die vriendin er bij was want bij mij kwam inmiddels niets meer binnen, mijn geest was verdoofd. Ik wilde maar een ding, ik wilde naar huis en een enorme bel wijn naar binnen gieten.

De alleraardigste verpleegster die ons alles vertelde over de drains, in mijn geval 4 literflessen die via slangetjes met hechtingen aan mijn lijf zouden komen om het wondvocht op te vangen had net zo

goed in het Grieks kunnen praten, heb niets gehoord.Ik keek alleen maar met afgrijzen naar de literflessen die op er dat moment  als enorme jerrycans uitzagen.

Hoe je in vredesnaam je broek uit moet trekken en tegelijk 4 literflessen vasthouden werd dan weer niet verteld.

Na de operatie toen ik weer thuis was heb ik ze in een plastic zak gedaan met de hengsels om mijn nek.

Omdat je je armen niet kunt en mag optillen kom je er achter dat maar heel weinig dingen op ooghoogte staan, met name in de keuken.

Had al bij eerdere operaties gemerkt dat het pilletje om rustig te worden voor de operatie op mij een wonderlijke uitwerking heeft. Heb één keer bijvoorbeeld ieder manspersoon ten huwelijk gevraagd, met als niet al te overtuigende motivatie dat ze er zo geinig uitzagen. Afgezien van het feit dat ik  al getrouwd was, heb ik mijn hele leven nooit enig verlangen gehad om te trouwen. Deze keer kreeg ik zo`n energie van het pilletje

 dat ik het gevoel had het hele ziekenhuis te kunnen soppen en stelde dat ook voor, zei tegen iedereen met een operatiemuts op dat ze er zo feestelijk uitzagen, sommeerde  de narcotiseur luidkeels dat ze voorzichtig moest zijn omdat ik al mijn eigen tanden nog had en sprak de hoop uit dat er geen vogel tegen het raam zou vliegen zodat het mes zou kunnen uitschieten.

Tijdens de operatie zou gelijk een reconstructie plaatsvinden en ik dacht een prachtige pronte Ängelina Jolie"voorgevel te krijgen. Dat viel in de praktijk vies tegen.

De ene borst zit 3 cm lager dan de andere, veel te ver uit elkaar zodat er geen bh te vinden was en kon en kan zonder vullingen de deur niet uit omdat de implantaten vol met deuken en ribbels zitten. 

De chirurg bood aan het opnieuw te doen maar na een aantal flinke inwendige ontstekingen kon ik dat niet meer opbrengen.

Die eerste zomer was ik erg onzeker, mijn kleding klopte niet meer, mijn lijf klopte niet meer., had het gevoel dat ik mijzelf weer een beetje moest uitvinden. En dat heb ik ook gedaan door mezelf een flinke schop te geven en dankbaar te zijn voor wat er allemaal goed was in mijn leven en wat wel klopte.

Het heeft mij ook veel gebracht. Alsof alles veel helderder was, daarna meer kon genieten en waar ik mij vroeger enorm druk over maakte werd onbelangrijk. Ook merkte ik pas hoeveel boosheid er in mij heeft gezeten toen ik geen boosheid meer voelde. Kortom sindsdien is mijn leven meer in balans, evenwichtiger, gelukkiger.Dat ik er op tijd bij was.

En dat alles omdat ik van de trap was gevallen, een geluk bij een ongeluk

.

 .