Mijn moeder zei altijd ; “al het Franse bloed van de voorouders is in Marjolein teruggekomen”. Niet zo vreemd dus dat ik op mijn 19de naar Parijs vertrok.
Gelukkig vond ik al snel een baan als verkoopster bij een commercieel centrum waar allerlei boetiekjes van Chanel, Lanvin en ook Galerie Lafayette enz. waren gevestigd. Na een paar maanden werd ik tussen de kledingrekken vandaan geplukt en gepromoveerd tot hotesse-interprête.
Dat hield in dat ik zakenlui van over de hele wereld moest ontvangen en bijv. tussen Engelse en Franse zakenlui razendsnel al rondwandelend moest vertalen. Best lastig.
Ook het begeleiden en promoten van de diverse Franse artiesten hoorde bij de functie, (het was het 1ste commerciële centrum toen in Europa van die omvang) net als het rondleiden van veelal buitenlandse groepen en het omroepen van berichten.
Ik had een uniform ontworpen door Cardin aan en mocht voor iedere dienst mijn haar bij de kapper laten doen! Een droombaan.
Door geldgebrek woonde ik in het begin letterlijk 3 hoog achter op een kamertje waar net een bed en een kastje in kon en moest de toilet 2 verdiepingen lager delen met nog 3 gezinnen. Om wat extra’s te verdienen was ik tot s’avonds zeer laat go-go danseres in een bekende nachtclub net buiten Parijs staande op een verhoging. Mijn promotie zorgde ervoor dat ik deze tamelijk armoedige omstandigheden achter mij kon laten. Het was een fijne, enerverende, maar vooral leerzame periode die er mede voor heeft gezorgd dat ik tot op de dag van vandaag van niets iets probeer te maken.
Dat geldgebrek kwam trouwens doordat ik toen ik 18 was een abortus heb laten doen. De 12 jaar oudere vriend, op wie ik heel erg gek was en van wie ik dacht dat hij er ook heel erg blij mee zou zijn, slechts reageerde met;” bewijs het maar”om mij vervolgens te laten vallen als een baksteen.
Gezien het feit dat deze lapzwans de beste vriend van mijn zwager was en de mijn gecompliceerde thuissituatie het onmogelijk maakten open kaart te spelen zag ik geen andere keuze.
In die tijd waren er nog geen abortusklinieken, ik ben in allerlei achteraf straten geweest bij smoezelige vrouwen met lugubere methoden en via via uiteindelijk in een soort van kliniek in een kelder in Londen beland. Voor het eerst en voor het laatst in mijn leven heb ik links en rechts geld bij elkaar gesprokkeld.
In een dag op en neer voor zo’n emotionele en ingrijpende gebeurtenis was niet gering. Deze man is de enige persoon die ik echt heb gehaat. Jaren later, na vele pogingen van zijn kant om mij weer terug te krijgen, heb ik het gelukkig kunnen loslaten.Niet omdat hij mij terugwillen maar omdat mijn blinde verliefdheid gedood was en ik zijn slappe karakterloze ware aard zag Gewoon niet de energie waard om te haten.
Het enige wat altijd een beetje pijn is blijven doen, is dat ik daarna nooit kinderen heb gekregen.
Parijs, ondanks een moeilijke start, was helend. Ik merkte weer hoe sterk ik was/ben. Maar ik had een droom, als ik dan geen balletdanseres kon worden (heb naast school een klassieke balletopleiding gedaan) wilde ik stewardess bij de KLM worden en solliciteerde.
Wordt vervolgd.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten