Omdat ik gelijk wist dat voor mij kwaliteit van leven boven kwantiteit stond heb ik dit gelijk duidelijk gemaakt aan alle dokteren. Geen reanimatie en geen opname in wat voor ziekenhuis of instelling dan ook.Een week na mijn “vonnis” heb ik een euthanasieverklaring opgesteld, mij aangemeld bij de euthanasie vereniging, mijn testament aangepast, mijn gehele begrafenis geregeld precies op mijn manier en mijn eigen overlijdensadvertentie geschreven. Dat gaf een enorme rust, zodat ik mij kon richten, uiteraard niet op herstel maar om tijd te rekken. Vrienden schrokken zich gek, die dachten dat door alles tot in de details te regelen ik het al bij voorbaat opgaf. Integendeel!
Besloten werd tot immuuntherapie in combinatie met chemo-pillen, dit betekende op maandag bloed-rikken, op dinsdag immuuntherapie infuus en dan s’avonds beginnen met chemopillen , 2 weken 2x per dag.
De eerste vond plaats in het ziekenhuis en duurde 90 minuten.. En toen werd de wereld geconfronteerd met Corona. Voor velen een persoonlijk drama op allerlei verschillende manieren.
Voor mij betekende het dat ik de daarop volgende therapieën thuis kreeg. De tumormarkers, ik begon met bijna 900 waar een gezond mens er slechts 5 mag hebben, gingen geleidelijk naar beneden, maar na de 5de werkte het niet meer en stegen de krengen weer. Mij werd een speciale chemotherapie geadviseerd. Ik stond in hevige tweestrijd, de A4tjes met bijwerkingen waren niet gering, eerlijk gezegd nogal beangstigend , ook al stond er dat 1 op de 100 deze bijwerkingen kunnen ervaren.
Wel, ik heb ze allemaal gehad, soms 3 tegelijk, om er een paar te noemen: het hele lichaam onder de brandende uitslag, gezicht vol met pukkels en rode vlekken, opgezet, misselijk, openbarstende vinger- en teentoppen , kramp, had ik al gezegd misselijk....zo heel erg misselijk en verlies van smaak. Ik ben alleen niet kaal geworden, mijn haar is afgebroken.
Na 6 chemokuren was ik geestelijk en lichamelijk op, ik heb een paar keer overwogen er zelf een einde aan te maken. Door o.a. de constante vermoeidheid de, ondanks alle pijnstillers, toch altijd aanwezige pijn, het iedere keer iets inleveren van wat ik niet meer kon en ook nooit meer zou kunnen, zorgden ervoor dat ik in een zwart gat belandde., waar ik ook vrienden door op afstand hield, wilde hen niet belasten en laten zien hoe slecht het met mij ging.
Inmiddels hebben zij mij luid en duidelijk te verstaan gegeven dat vriendschap is: er zijn, hoe je er ook aan toe bent en alles willen doen wat het voor mij dragelijker maakt. Maar aangezien niemand Jomanda heet of behept is met allerlei helderziende gaven, moet ik leren beter te communiceren en mijn behoeftes duidelijk maken.
De allergrootste les die ik te leren heb = loslaten. Mijn maniakale hang naar perfectionisme:loslaten!Autorijden: loslaten! Mijn lichte neiging tot smetvrees: loslaten! Het verdriet om mijn zo zorgvuldig vergaarde spulletjes nooit meer te zullen zien en niet te weten waar ze terecht zullen komen:loslaten!
De meest ridicule vragen die je jezelf gaat stellen maar wel door je heen gaan; hoelang duurt het voordat ik vergeten ben, wat is de zin in vredesnaam geweest , waarom heb ik mij druk gemaakt over volstrekt onbenullige dingen, die toen zo belangrijk leken. Ik heb wel eens tegen een bekende vriendin gezegd:” als je geluk hebt word je na je dood een quizvraag”
Het chemogif verdwijnt inmiddels langzaam uit mijn systeem dus ik hoop mij ook weer wat langer beter te voelen in plaats van incidentele goede dagen. Ook geestelijk kan ik het weer aan en komen zelfs mijn relativeringsvermogen en , niet geheel onbelangrijk, mijn gevoel voor humor weer boven.
Tot de volgende blog wens ik iedereen veel liefs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten