KLM

 En dus solliciteerde ik bij de KLM vanuit Parijs.

In die tijd mochten alleen mannen in vaste dienst en wij vrouwen kregen een kortverband contract van 6 jaar en 11 maanden, wat later veranderde de wet en mocht er geen onderscheid meer worden gemaakt. Na die periode kon je kiezen tussen een “gouden “ handdruk of in vaste dienst komen en de handdruk ging dan in het pensioenfonds.

De selectie was nog een heel tijdrovend gedoe. In die tijd werden 10 op de 1000 aangenomen en de eisen waren streng; minimaal 3 talen vloeiend, een goede opleiding, max. maat 36 enz. We werden tijdens deze afvalrace onderworpen aan o.a. psychologische testen, handvaardigheid en snelheid en stressbestendigheid.

 Blijkbaar bijna niet op te testen, want tijdens een kaping met wat achteraf een lullig zakmesje bleek te zijn, liep notabele de purser (hoofd van de cabine) met in de lucht maaiende armen hysterisch gillend door het gangpad “ we zijn gekaapt.. we zijn gekaapt” terwijl de passagiers tot dat moment in zalige onwetendheid verkeerden.

Bij de laatste selectieprocedure moesten we in een kring gaan zitten en werd door de aanwezige aannamecommissie een discutabel onderwerp de groep ingeslingerd. Sommigen vergaten helemaal waarom ze daar zaten en stortten zich met verhitte hoofden en luide stem in de discussie. 

Ik was mij er heel erg van bewust dat een stewardess weliswaar niet meningloos hoeft te zijn, maar deze vooral voor zich moet houden, religie, huidskleur, afkomst, kleding, iedere passagier is gelijk. Ik probeerde een soort van onzichtbaar te zijn  en heb uitvoerig de muren of het plafond bekeken, op zijn tijd iets onduidelijks mompelend. 

Blijkbaar niet verkeerd want ik werd aangenomen. Omdat het hele gebeuren zo lang duurde had ik inmiddels mijn baan in Parijs opgezegd en een baan als reisleidster op de wintersport in Seefeld, Oostenrijk aangenomen. Toen de KLM vroeg wanneer ik kon beginnen met de opleiding zei ik: “KLM leeft van de lucht maar ik kan dat helaas niet”.