Ik was van de trap gevallen, had mijn teen gebroken met een wond die ging ontsteken.
Bij de huisarts vroeg ik, ik was er toch, een verwijzing voor een borstonderzoek.Door diverse verhuizingen was dat al even geleden.
In het ziekenhuis moest ik na dat vreselijke pletapparaat gelijk blijven voor een punctie.
Niet lang daarna volgde een biopsie.Overtuigd van een goede uitslag heb ik deze nog uitgesteld om naar een leuk feest te gaan met overnachting.
Een vriendin stond er op mee te gaan voor de uitslag maar bleef op mijn verzoek wel in de wachtkamer.
Ik stond nog in de deuropening van de arts toen hij vroeg of ik alleen was.
Toen ik antwoordde dat ik met een vriendin was zei hij "ga haar maar halen, u heeft kanker"!
Hoe reageer je als een arts tegen je zegt dat je kanker hebt? Wel in mijn geval ronduit idioot, mijn eerste reactie was: "wanneer kan ik weer gaan sporten".
Omdat borstkanker veel in mijn familie voorkwam werd besloten niet alleen de "kankerborst"te verwijderen maar preventief ook de andere.
Gelukkig dat die vriendin er bij was want bij mij kwam inmiddels niets meer binnen, mijn geest was verdoofd. Ik wilde maar een ding, ik wilde naar huis en een enorme bel wijn naar binnen gieten.
De alleraardigste verpleegster die ons alles vertelde over de drains, in mijn geval 4 literflessen die via slangetjes met hechtingen aan mijn lijf zouden komen om het wondvocht op te vangen had net zo
goed in het Grieks kunnen praten, heb niets gehoord.Ik keek alleen maar met afgrijzen naar de literflessen die op er dat moment als enorme jerrycans uitzagen.
Hoe je in vredesnaam je broek uit moet trekken en tegelijk 4 literflessen vasthouden werd dan weer niet verteld.
Na de operatie toen ik weer thuis was heb ik ze in een plastic zak gedaan met de hengsels om mijn nek.
Omdat je je armen niet kunt en mag optillen kom je er achter dat maar heel weinig dingen op ooghoogte staan, met name in de keuken.
Had al bij eerdere operaties gemerkt dat het pilletje om rustig te worden voor de operatie op mij een wonderlijke uitwerking heeft. Heb één keer bijvoorbeeld ieder manspersoon ten huwelijk gevraagd, met als niet al te overtuigende motivatie dat ze er zo geinig uitzagen. Afgezien van het feit dat ik al getrouwd was, heb ik mijn hele leven nooit enig verlangen gehad om te trouwen. Deze keer kreeg ik zo`n energie van het pilletje
dat ik het gevoel had het hele ziekenhuis te kunnen soppen en stelde dat ook voor, zei tegen iedereen met een operatiemuts op dat ze er zo feestelijk uitzagen, sommeerde de narcotiseur luidkeels dat ze voorzichtig moest zijn omdat ik al mijn eigen tanden nog had en sprak de hoop uit dat er geen vogel tegen het raam zou vliegen zodat het mes zou kunnen uitschieten.
Tijdens de operatie zou gelijk een reconstructie plaatsvinden en ik dacht een prachtige pronte Ängelina Jolie"voorgevel te krijgen. Dat viel in de praktijk vies tegen.
De ene borst zit 3 cm lager dan de andere, veel te ver uit elkaar zodat er geen bh te vinden was en kon en kan zonder vullingen de deur niet uit omdat de implantaten vol met deuken en ribbels zitten.
De chirurg bood aan het opnieuw te doen maar na een aantal flinke inwendige ontstekingen kon ik dat niet meer opbrengen.
Die eerste zomer was ik erg onzeker, mijn kleding klopte niet meer, mijn lijf klopte niet meer., had het gevoel dat ik mijzelf weer een beetje moest uitvinden. En dat heb ik ook gedaan door mezelf een flinke schop te geven en dankbaar te zijn voor wat er allemaal goed was in mijn leven en wat wel klopte.
Het heeft mij ook veel gebracht. Alsof alles veel helderder was, daarna meer kon genieten en waar ik mij vroeger enorm druk over maakte werd onbelangrijk. Ook merkte ik pas hoeveel boosheid er in mij heeft gezeten toen ik geen boosheid meer voelde. Kortom sindsdien is mijn leven meer in balans, evenwichtiger, gelukkiger.Dat ik er op tijd bij was.
En dat alles omdat ik van de trap was gevallen, een geluk bij een ongeluk
.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten