KLM

 En dus solliciteerde ik bij de KLM vanuit Parijs.

In die tijd mochten alleen mannen in vaste dienst en wij vrouwen kregen een kortverband contract van 6 jaar en 11 maanden, wat later veranderde de wet en mocht er geen onderscheid meer worden gemaakt. Na die periode kon je kiezen tussen een “gouden “ handdruk of in vaste dienst komen en de handdruk ging dan in het pensioenfonds.

De selectie was nog een heel tijdrovend gedoe. In die tijd werden 10 op de 1000 aangenomen en de eisen waren streng; minimaal 3 talen vloeiend, een goede opleiding, max. maat 36 enz. We werden tijdens deze afvalrace onderworpen aan o.a. psychologische testen, handvaardigheid en snelheid en stressbestendigheid.

 Blijkbaar bijna niet op te testen, want tijdens een kaping met wat achteraf een lullig zakmesje bleek te zijn, liep notabele de purser (hoofd van de cabine) met in de lucht maaiende armen hysterisch gillend door het gangpad “ we zijn gekaapt.. we zijn gekaapt” terwijl de passagiers tot dat moment in zalige onwetendheid verkeerden.

Bij de laatste selectieprocedure moesten we in een kring gaan zitten en werd door de aanwezige aannamecommissie een discutabel onderwerp de groep ingeslingerd. Sommigen vergaten helemaal waarom ze daar zaten en stortten zich met verhitte hoofden en luide stem in de discussie. 

Ik was mij er heel erg van bewust dat een stewardess weliswaar niet meningloos hoeft te zijn, maar deze vooral voor zich moet houden, religie, huidskleur, afkomst, kleding, iedere passagier is gelijk. Ik probeerde een soort van onzichtbaar te zijn  en heb uitvoerig de muren of het plafond bekeken, op zijn tijd iets onduidelijks mompelend. 

Blijkbaar niet verkeerd want ik werd aangenomen. Omdat het hele gebeuren zo lang duurde had ik inmiddels mijn baan in Parijs opgezegd en een baan als reisleidster op de wintersport in Seefeld, Oostenrijk aangenomen. Toen de KLM vroeg wanneer ik kon beginnen met de opleiding zei ik: “KLM leeft van de lucht maar ik kan dat helaas niet”. 

Update

 Mij werd laatst gevraagd of ik mij wel eens verplaats in de gevoelens van vrienden. Hoe moeilijk het is om met mij, kankerpatient, om te gaan.

Ik ben daar een beetje van geschrokken want natuurlijk heb ik dat geprobeerd en probeer ik dat nog steeds. Maar ik was ook een beetje verbaasd omdat velen juist zeiden hoe makkelijk ik het ze maakte door heel open te zijn en zelf de hardste grappen over de situatie te maken.

Toen ik 10 februari die desastreuze uitslag kreeg heeft een groepje vrienden een app over mij zonder mij gemaakt met bedoeling mij door de komende zware tijd te slepen om mij zo comfortabel  naar het einde te begeleiden.

En dat gebeurde ook,altijd stond er iemand klaar om mij van onderzoek naar onderzoek of behandeling te brengen of mee te gaan naar het bloed prikken. Soep te maken als ik vloeibaar moest eten, boodschappen te doen enz.Ik was en ben afhankelijk van vervoer, door het gebruik van morfine ben ik onverzekerd bij een aanrijding.

Met de 5 immuuntherapie en de 6 chemo’s met alle ellende En bijwerkingen van dien die dat met zich meebrachten was het een loodzware periode met extreem veel pijn. Ondraaglijk veel pijn die inmiddels door aangepaste pijnmedicatie tamelijk draaglijk is geworden. Het constante gevoel van uitputting en nooit eens lekker fit opstaan zijn blijvend.

Het moet moeilijk geweest zijn voor de mensen om mij heen om voor hun gevoel hulpeloos te moeten toekijken als het heel slecht ging en iemand zo veel pijn te zien hebben.

Het ultieme doel, mijn verjaardag op 7 juli halen werd bereikt en was al een klein wondertje zijn.

Inmiddels is het oktober en ik ben er nog steeds!!!Tot mijn grote opluchting heb ik nu 2x per week een fantastische kordate schoonmaakhulp. Zelf probeer ik ook zoveel mogelijk te doen, al was het maar bom mijzelf de illusie te geven dat het allemaal nog best gaat.

De behandelingen zijn een week of 5 geleden gestopt en al het gif en daarmee ook de bijwerkingen zijn uit mijn lichaam verdwenen. Alhoewel ik nog steeds erg slechte dagen heb en meestal doodmoe ben, heb ik door alle pijnbestrijding zeker ook goede momenten. en is de tijd van vriendenhulp (tijdelijk, want er zal echt een tijd komen dat ik iedereen weer zo hard nodig zal hebben) bijna stil komen te liggen, 

Als mij gevraagd wordt wat voor pijn het is dan kan ik het beste zeggen; het voelt als 17 ontstoken blindedarmen die allemaal elastiekjes naar elkaar afschieten.

De huidige situatie kan voor verwarring en als wij niet uitkijken verwijdering zorgen, mede door alle coronamaatregelen.Hoe gaan we nu met elkaar om, ik weet het zelf ook niet. Ik denk dat we voor en met elkaar moeten waken voor eenzaamheid en isolement.

Om een idee te geven van wat ik dagelijks tot mij neem, hieronder mijn dagmenu;

. Mijn ontbijt bestaat uit paracetamol, een paar uur later grijp ik naar een zwaarder middel, draag 3 morfinepleisters  die ik om de 2 a 3 dagen vervang en slik de hele dag geregeld paracetamol tot zo’n 8 tot per dag en gebruik geregeld een morfine neusspray, die in tegenstelling tot de pleisters gelijk helpt.

Heb ik s’avonds een afspraak dan moet ik overdag veel op bed liggen, sowieso moet ik geregeld even gaan liggen. Ook gebruik ik dagelijks zakjes met poeder voor mijn darmen in de “hoop” dat  mijn lijf daardoor een beetje kan gaan functioneren !Iedere maandag komt de huisarts om de pijnmedicatie te bespreken en om te kijken of het in mijn koppie allemaal lekker gaat, ben zo nu en dan een beetje depressief 

Praktische hulp die ik op dit moment bijna niet nodig heb is heel wat anders dan samen dingen doen die ik leuk vind maar helaas niet meer alleen kan doen.Zoals tuincentra met kerstversiering bezoeken, daar word ik echt helemaal blij van, bovendien,....dat ik dit nog mee mag maken! Binnen alle opgelegde en mijn eigen beperkingen is er nog zo veel om van te genieten, bijv.

Op een mooie herfstdag met een gevulde thermoskan naar het bos, een klein stukje lopen en dan zitten en genieten van de natuur, of een keer naar Bussum, beetje winkelen.

Dit was even een u-date over de huidige, wel, mijn huidige stand van zaken.

Tot de volgende keer

Frankrijk

Mijn moeder zei altijd ; “al het Franse bloed van de voorouders is in Marjolein teruggekomen”. Niet zo vreemd dus dat ik op mijn 19de naar Parijs vertrok. 

Gelukkig vond ik al snel een baan als verkoopster bij een commercieel centrum waar allerlei boetiekjes van Chanel, Lanvin en ook  Galerie Lafayette enz. waren gevestigd. Na een paar maanden werd ik tussen de kledingrekken vandaan geplukt en gepromoveerd tot hotesse-interprête.

 Dat hield in dat ik zakenlui van over de hele wereld moest ontvangen en bijv. tussen Engelse en Franse zakenlui razendsnel al rondwandelend moest vertalen. Best lastig.

Ook het begeleiden en promoten van de diverse Franse artiesten hoorde bij de functie, (het was het 1ste commerciële centrum toen in Europa van die omvang) net als het rondleiden van veelal buitenlandse groepen en het omroepen van berichten.

Ik had een uniform ontworpen door Cardin aan en mocht voor iedere dienst mijn haar bij de kapper laten doen! Een droombaan. 

Door geldgebrek woonde ik in het begin letterlijk 3 hoog achter op een kamertje waar net een bed en een kastje in kon en moest de toilet 2 verdiepingen lager delen met nog 3 gezinnen. Om wat extra’s te verdienen was ik tot s’avonds zeer laat go-go danseres in een bekende nachtclub net buiten Parijs staande op een verhoging. Mijn promotie zorgde ervoor dat ik deze tamelijk armoedige omstandigheden achter mij kon laten. Het was een fijne, enerverende, maar vooral leerzame periode die er mede voor heeft gezorgd dat ik tot op de dag van vandaag van niets iets probeer te maken.

Dat geldgebrek kwam trouwens doordat ik toen ik 18 was een abortus heb laten doen. De 12 jaar oudere vriend, op wie ik heel erg gek was en van wie ik dacht dat hij er ook heel erg blij mee zou zijn, slechts reageerde met;” bewijs het maar”om mij vervolgens te laten vallen als een baksteen.

Gezien het feit dat deze lapzwans de beste vriend van mijn zwager was en de mijn gecompliceerde thuissituatie het onmogelijk maakten open kaart te spelen zag ik geen andere keuze.

In die tijd waren er nog geen abortusklinieken, ik ben in allerlei achteraf straten geweest bij smoezelige vrouwen met lugubere methoden en via via uiteindelijk in een soort van kliniek in een kelder in Londen beland. Voor het eerst en voor het laatst in mijn leven heb ik links en rechts geld bij elkaar gesprokkeld.

In een dag op en neer voor zo’n emotionele en ingrijpende gebeurtenis was niet gering. Deze man is de enige persoon die ik echt heb gehaat. Jaren later, na vele pogingen van zijn kant om mij weer terug te krijgen, heb ik het gelukkig kunnen loslaten.Niet omdat hij mij terugwillen maar omdat mijn blinde verliefdheid gedood was en ik zijn slappe karakterloze ware aard zag Gewoon niet de energie waard om te haten.

 Het enige wat altijd een beetje pijn is blijven doen, is dat ik daarna nooit kinderen heb gekregen.

Parijs, ondanks een moeilijke start, was helend. Ik merkte weer hoe sterk ik was/ben. Maar ik had een droom, als ik dan geen balletdanseres kon worden (heb naast school een klassieke balletopleiding gedaan) wilde ik stewardess bij de KLM worden en solliciteerde.

Wordt vervolgd.......